Schrikken op de fiets

Dag 6a - zaterdag 30 mei (Péronne -> Attichy; 94 km; mooi zonnig, wel fris en tegenwind). (Camping bij Attichy aan de Aisne; mooi en goed.)

Om acht uur zit ik op de fiets. De route loopt langs de camping dus dat is makkelijk. Je rijdt zo het jaagpad langs de kanaal van de Somme op en je komt autovrij de stad uit.

Ik geniet van de mooie route, de vogels (nachtegaal!) en de bloemetjes (veel rode koekoeksbloemen) en wat onvermijdelijk is, gebeurt: ik mis met verve de afslag en zie pas later dat de route meer naar rechts loopt. Balen!

Terug rijden is ook zowat, maar tussen mij en de route gaapt een diepe kloof. Nou ja, een sloot met veel water en dat is net zo erg. Op de GPS zie ik dat er hoop gloort: een stuk verder kan ik naar rechts. Als ik 't probeer, rijd ik me vast op een industrieterreintje dat met hekken is gesloten. Tsja, het is zaterdag. Nog een stukje verder zie ik een haarlijntje op het GPS-schermpje. Zou dit...? En jawel. Er ligt een piepklein brugje over de sloot, prachtig overwoekerd door metershoge brandnetels met daarna een hoog talud. Met zo'n volbepakte fiets is zoiets natuurlijk een peulenschil, maar ik red het. Geen meter teruggereden. Leve de GPS!

De route vandaag is meer dan prachtig en al met al minder heuvelachtig dan gisteren. Er zit één echte, stevige klim in en daarvoor wordt keurig een alternatief geboden. Ik heb gekozen voor de steile variant en die gaat door een mooi bos met als beloning een fikse afdaling.

Tussen de middag eet ik mijn boterhammetjes op tussen de graven van  't Duitse oorlogskerkhof in Lassigny, 'n piepklein dorpje. Eerst denk ik dat het een klein kerkhof is, tot ik me realiseer dat er op ieder kruisje vier namen staan. Er liggen meer dan 1700 mannen en jongens op dit plekje wat maar 'een schoteldoek groot' is. En nergens iets van een bloeiend plantje om het op te fleuren zoals op de andere oorlogskerkhoven. Er is zelfs geen veekering: de eerste beste koe die de kuierlatten neemt, kan hier zo over de graven lopen. Ook dat is bij de geallieerde kerkhoven ondenkbaar.

Nu we het toch hebben over dingen waarvan je kunt schrikken op de fiets, gister ben ik me drie keer rot geschrokken. Twee keer omdat voorbijrijdende grapjurken het nodig vonden om, al hangend uit 't autoraampje, luid joelend te vragen of ze moesten duwen... Tsss...

De andere keer dat ik me rot schrok was toen er een reegeit wegvluchtte uit de berm met hoog gras. Ze was geen twee meter van me vandaan toen ze de benen nam. Wat een mooi beest!