Dag 6 - 30 mei, Roye (Picardie) - onderweg
De jongste zal een jaar of twaalf zijn, als ze dat al is. Ze is blijkbaar meegekomen met haar vader en mag zelf ook een gokje wagen. Met een gespannen gezicht loopt ze naar de automaar war ze kan zien of ze een winnend lot heeft. Niet dus. Teleurgesteld loopt ze terug naar haar vader die geen oog heeft voor haar omdat hij bezig is te wedden op de paarden.
Het café is goed gevuld. Alle plaatsen aan de bar van de Lotto/Tabac zijn bezet en er lopen voortdurend mensen in en uit. Mensen die elkaar kennen, geven elkaar 'une bise' (Eentje! En niet dat belachelijke Hollandse gedoe met drie smakken in de lucht of erger... bbrrr!)
De koffie is uitstekend en mocht je er iets bij willen: de bakker zit hiernaast.Wel even zelf halen. De meeste mannen laten de koffie voor wat ie is en nemen een roseetje of een biertje. Om daarna ongegeneerd in het bejaarde Peugeootje te stappen en plankgas weg te stuiven.
Zo'n café als dit geeft een goed beeld van Noord-Frankrijk. Er is weinig werk en dus veel armoede. Iedereen hoopt op die éne kans om binnen te lopen. En er is altijd wel een reden te bedenken waarom jij zou winnen. Morgen is het hier moederdag met een jackpot van 12 miljoen. 'Hope is the last thing to die,' zeggen de Engelsen en gelijk hebben ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten