Moeder Canada

Dag 5c - 28 mei

Het voert te ver om alles te beschrijven wat ik zie en bezoek tijdens deze tocht (hoor ik daar een zucht van verlichting bij de lieve lezertjes?), maar één gedenkteken maakte naast Notre Dame de Lorette diepe indruk op mij. Dat is het torenhoge, wit marmeren monument op 'Vimy Ridge', slechts een paar kilometer verder.

Dit is het gebied van de eerste heuvels van het bekken van Parijs en om elke heuvel is hevig gevochten. Iets ten noorden van hier ligt de mijnstreek met z'n kolenmijnen. Toen nog in bedrijf, nu nog voor altijd herkenbaar aan de typische 'terrils', de sintelbergen die oprijzen uit het (daar nog vlakke) landschap.

Op de 'Vimy ridge' veroverden de Canadezen in april 1917 een heuvel op de Duitsers. Op de top ervan staat nu een torenhoog monument van witte steen vanwaar je de terrils kunt zien.

Het is een monument uit de twintiger jaren wat echter opvallend modern aandoet. Aangrijpend is het beeld van moeder Canada aan de achterkant van 't monument die de namloze gevallen soldaat in zijn graf troost.

Overigens, als Kathy, een jonge Canadese ranger (19) die bij 't monument dienst had, me niet had verteld dat 't moeder Canada was, had ik voetstoots aangenomen dat het de moeder Gods was. Ze lijken sprekend op elkaar. En ach, wat doet het ertoe. Eén ding is zeker: in een oorlog als deze hadden de soldaten behoefte aan troost van moeders, van heel veel moeders.

Nb: tijdens WO II is Hitler op bezoek geweest bij dit monument. Hij schijnt het gespaard te hebben om PR-redenen (sympathie opwekken bij de geallieerden).