16a - dinsdag 9 juni 2015; St. Blaise -> vlak voor Collet du Linge (bergboerderij 'Les Combes' met chambres d'hôte); +/- 75 km, totaal 1016 km. Koud, bewolkt, (tegen)wind.
Dit is met stip de zwaarste dag van deze tocht. Ik was vanochtend om 7.30 u vertrokken van de camping in St. Blaise met als doel anderhalve dagetappe te proberen te rijden. Dat betekende overnachten in Turckheim en een afstand afleggen van zo'n 90 km.
In theorie is dat iets wat goed te doen moest zijn, ook al had een blik op het routeboekje me geleerd dat dit uitgerekend de zwaarste etappe was met niet minder dan vijf colletjes (nou ja, de Louschbach en de Calvaire zijn serieuze cols). Maar ja, het leven loopt altijd anders dan je denkt he?
De eerste 20 km moest er het nodige geklommen worden. Daarna reed ik door een vallei richting Fraize. Al met al was het nog 13 u voor ik er was. Dat kwam ook wel een beetje omdat ik had staan kletsen. Ergens onderweg trof ik Pierre Redenchert. Hij was onderweg op de racefiets. Ik vroeg hem hoe dat voor hem was dat Lorraine zo vaak van land was gewisseld. Tot mijn verbazing leek het hem niet veel te kunnen schelen, al vond hij wel dat Duitsland veel beter georganiseerd was én ze hadden er meer vrije dagen. Maar voor de rest? 'Belasting betalen moet je overal.' Dat gezegd hebbende, sprong hij op zijn fiets en reed er als een jonge god vandoor. Had ik al verteld dat ie 81 was?
Na Fraize - met ijselijk goede koffie en geklets in de dorpskroeg - kwam het echte werk in zicht: de Col du Louschbach en de Col du Calvaire. Deze laatste is met zo'n 1300 m het hoogste punt van de route. Via een klein, kronkelig weggetje word je de Louschbach op geleid en dat is geen simpele berg. Al met al heb ik er geloof ik anderhalf uur over gedaan eer ik op de pas was. Het is wel een heel mooi weggetje: doodeenzaam door een mooi bos slingert het zich naar boven.
Op dat soort momenten ben ik toch wel heel erg content over mijn Snel Expedition met Rohlof-naaf. Maar ja, het trappen moet je toch zelf doen.
Toen ik op de Louschbach was, was het ondertussen bar koud geworden met een gemeen windje en aangezien de Col du Calvaire nog hoger ligt (1300 t.o.v. 985 m) moest er nog wat geklommen worden.
Het was KOUD!! Je kon je adem zien. En op de top was de kroeg natuurlijk dicht. Enfin, daar heb ik staan kletsen met René en Raymond, twee racefietsers. De krasse knarren doen het hier goed. Beide mannen waren respectievelijk 80 en... 86!!
Toen naar beneden. Bij mij was de pijp een beetje leeg en ik had het zó koud, dat ik een afslag miste en het pas twee kilometer later merkte...@#$$//^*&
Zelfmelij helpt niet, boos zijn evenmin, dus toen maar voor optie drie gekozen en het opgelost door terug naar boven te rijden.
Toch zat hier ongetwijfeld een bedoeling achter, want op deze manier zag ik een boer uit het dal komen die achter drie ontsnapte koeien aan zat. Levensgevaarlijk als die drie dames gingen spoken op de pasweg waar sommige automobilisten en motorrijders denken dat ze op het racecircuit zitten. Kortom, ik heb die boer geholpen om z'n beesten te vangen ('rawhide, rawhide..') maar opschieten doet het natuurlijk voor geen meter.
Toen de berg af. Via een beeldschoon weggetje, dat wel, maar ik was moe, het was koud en het werd donker in het bos en Turckheim lag nog 25 bergkilometers verder. En toen stond daar toch zowaar een bordje 'chambre d'hôtes' bij een bergboerderij kort voor de Collette des Linges. Vol in de remmen dus en een uurtje later zat ik aan tafel bij een haardvuur, een lekkere maaltijd en een goed glas. En eerlijk is eerlijk, ik heb zelden zó gelachen tijdens deze route. Les Combes, een aanrader!
ps: foto's lukt niet, wifi te slecht. Komen later
Geen opmerkingen:
Een reactie posten