Dag 17c - 11 juni
De Grote Oorlog is het grootste conflict geweest dat ooit op aarde is uitgevochten. Nooit eerder en - laten we hopen - nooit later zijn er zoveel doden en gewonden gevallen bij een gewapend conflict. Het was een oorlog op industriële schaal die begonnen was als een ouderwets, 19e eeuws treffen.
La Grande Guerre is in veel opzichten het verhaal van gekwetse ego's, van wraak, arrogantie, van blind geloof in eigen gelijk, van de zucht naar persoonlijke roem en eer. Het is het verhaal van persoonlijke moed, van opoffering, van onbeschrijflijk leed, van kameraderie en wanhoop.
Her beslissende gewicht werd in het laatste oorlogsjaar door de Amerikanen in de schaal geworpen. Toen zij eenmaal besloten hadden om mee te doen aan de zijde van de geallieerden, was er voor de Duitsers geen houden meer aan.
Iedere maand werden 30.000 verse 'doughboys' uit Amerika aangevoerd. Zij waren jong, enthousiast, goed bewapend en geloofden er heilig in dat zij de beslissing zouden forceren. En dat deden ze ook.
Vooral in de Argonne zijn ze actief geweest. Ze stonden daar deels tegenover Duitsers die al vier jaar de gruwelen van de strijd hadden meegemaakt, inclusief de vreselijk strenge winter van 1915. In Duitsland werden inmiddels de 16- en 17-jarigen al onder de wapenen geroepen.
Niet dat de Amerikanen alles zo handig aanpakten. Er zijn legio verhalen om dat te staven. Zo kuierde generaal Patton - met wandelstok! - tijdens een aanval van zijn mannen naast de oprukkende tanks terwijl de kogels hem om de oren floten. In een brief aan zijn vader had hij de vorige dag geschreven dat hij voelde dat het weer tijd was voor 'een Patton om te sterven'. Het resultaat: hij werd licht gewond aan zijn been en kreeg prompt een hoge onderscheiding toegekend voor persoonlijke moed.
Toen de Amerikanen Sedan innamen - de plaats waar de Fransen in 1870 zo roemloos waren vernederd door de Duitsers - hoopte generaal Foch dat de Fransen de stad formeel zouden kunnen innemen. Mis poes! Uit een misplaatst gevoel voor competitie had het Amerikaanse opperbevel z'n troepen opgedragen zo snel mogelijk door te stoten en de stad in te nemen. De zoete wraak werd door Amerikaanse botheid ruw verstoord. Foch heeft het generaal Pershing nooit vergeven.
Op elf november 1918 werd in het bos bij Compiègne de wapenstilstand ondertekend. Compleet met vernederingen en onmogeljjke herstelbetalingen volgens het recept van Foch.
Het zou geen vijf jaar duren voor een besnorde oorlogsveteraan in een Brauhuis in München een potje op het vuur zou zetten om dat recept te koken. Een potje dat al snel zou overkoken en in 1939 tot desastreuze gevolgen zou leiden voor - alweer - miljoenen mensen. Maar dat is een ander verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten