Laatste etappe

Dag 17a - Donderdag 11 juni 2015; Guebwiller -> via Col Amic (le Grand Ballon) -> Hartmannswillerkopf -> Cernay (34 km, totaal 1102 km gereden); prachtige, zonnige dag, 's middags 35 graden.

Vanochtend op tijd op en om kwart voor negen reed ik de camping af. Gek gevoel dat dit de laatste fietsdag is. Basel haal ik dus niet, maar het is niet anders.

Vandaag staan als toetje de Col Amic en Hartmannswillerkopf op het programma. Le Col Amic zit op de route naar le Grand Ballon, de fameuze hoogste berg in de Vogezen waar alle wielrenners en motorrijders per se tegenop willen.

Ik moet zeggen, het is echt een mooie berg om op te rijden. Schitterend gemengd bos op de col afgewisseld door bergweiden gestoffeerd door koetjes-met-bellen. Helemaal goed om alvast te wennen aan het Alpengevoel van volgende week (waarin we een huttentocht gaan lopen in Oostenrijk).

Het stijgingspercentage varieert van krap 4 tot ruim 7%. Iedere kilometer staat er een bordje langs de kant van de weg waarop het stijgingspercentage van de volgende kilometer vermeld staat.

Om te klimmen met de fiets moet je volgens mij drie dingen hebben: kracht, geduld en gezond verstand. Nu zijn dat dingen die vaker van pas komen, dus dat komt goed uit. Kracht hoef ik niet toe te lichten, want 16 km bergop met dit soort stijgingspercentages moet je wel in de benen hebben en - mind you - fiets en bagage wegen heel wat. Het is maar goed dat ik superslank ben 😊.

Geduld is ook belangrijk: je niet over de kop rijden maar geduldig in je eigen thema naar boven rijden, ongeacht hoeveel er je voorbijrijden. En dat zijn er heel wat. Eerst alleen wielrenners. Weleens opgemerkt wat een matineus volkje dat is?

Om een uur of elf komen de motorrijders. Dat zijn de echte kerels. Doorgaans in groepen. Strak in het leren pak en met een overdosis aan PK's tussen de benen scheuren ze naar boven. Sommigen naderen je daarbij zo dicht dat ze de vouwen uit je koersbroek rijden. En ze stinken. Kan iemand mij 's uitleggen waarom een motor zoveel herrie moet maken en zo moet stinken terwijl bijna iedere auto stil en schoon is? Ik vermoed dat het een testosterondingetje is.

En tenslotte gezond verstand. Prioriteit nr. 1 bij dit soort tochten (en niet alleen daar) is goed voor jezelf zorgen. Dus: op tijd iets eten en goed blijven drinken en met regelmaat een kleine pauze. Dat, plus m'n gele hesje aan om motor- en camperbestuurders erop te wjjzen dat ik hecht aan het leven.

Een kleine drie uur na vertrek stond ik oo de Col d'Amic. Daar slaan de meeste wielrenners rechtsaf, richting le Grand Ballon. Ik ging linksaf, richting Vieil Armand ofwel de Hartmannswillerkopf. Hiet staat een enorm gedenkteken voor iedere soldaat die hier in de buurt is gesneuveld - naar schatting 12.000. Het is een gemengd kerkhof waar Fransen, Duitsers en geallieerden liggen. Door elkaar, om de doodsimpele reden dat bij heel veel gesneuvelden niet meer te achterhalen valt wat voor nationaliteit iemand had. De Dood als grote Gelijkmaker.

Achter het gedenkteken, een soort kapel onder de grond met altaar met Maria en Kind, ligt een groot stuk bos met een rondwandeling langs oude stellingen.

Gilbert, de dienstdoende bewaker, drukt me op het hart niet van het pad af te wjjken 'levensgevaarlijk'. Een paar weken geleden is er nog munitie gevonden: een granaat uit de Grote Oorlog en een paar kogels uit 1870-1871. Zowel uit de granaat als uit de kogels was het kruit nog droog en ontvlambaar geweest.

Volgens Gilbert hebben geleerden uitgezocht hoelang het nog gaat duren voor de bodem hier helemaal vrij is van de resten uit de oorlog. 'Nou, wat denkt u?' Ik gok op 100 jaar. 'Achthonderd jaar', zegt Gilbert nadrukkelijk, 'achthonderd jaar.. !'

Daarna volgt een lange en snelle afdaling naar Cernay. Wel geconcentreerd. Eén steen op de weg of een gat dat je niet ziet en ik kan een nieuw permanentje laten zetten.

Om twee uur ben ik bij de kerk van Cernay, het afgesproken trefpunt met Atje. Toevallig komt ook Christiaan voorbij, een van de Frontlinierijders die ik af en toe ontmoet. Hij is bijna in Basel. Ik stop ermee. Tijd voor andere dingen!

Dank voor jullie meelezen!! Ik zal het blog nog aanvullen met foto's en nog wat tekst maar het meeste daarvan zal pas over een paar weken plaatsvinden.